Bedenim acıyor kerpetenlerin kıskacında. Bir örümcek ağı gibi sarmış kader heryanımı. Tüm zorluklara göğüs geren bendim oysa. Taştan oyuncak kalelerim yıkıldı artık. Herşeye inat gülerken eskiden Şimdilerde umutlar bile kara mürekkep. Herkese neşe saçan o komik yok artık. Bir kaç parça eşya ve akorsuz bir gitarmış mutluluk. Ne olursa olsun terkedememekmiş sevgiliyi. Baktığın yerde onu görebilmekmiş Her şiiri ona yazmakmış aşk. Terketmek geliyor içimden buraları. Kaçak bakışlar atmak geliyor içimden Çok uzaklardan sana. Ama ne yüreğim ne ayaklarım bırakıyor beni. Onu mahsun bırakma diyor sanki gökyüzü. Kapanıp evime duvarlarımda resimlerine bakıyorum. Biraz kanatıyorum yüreğimi. O kanla sana dizeler yazıyorum. Yeterki gel senle mutlu olurum. Seninle senide herkeside mutlu ederim. İşlediğim tüm günahlara rağmen Şimdi karanlıklarda kanadı kırık bir meleğim. Arada kalmışlarla toprak olmakda varmış kaderde. Abu hayat suyum dön gel bana. Engeller erir yeterki sen inan buna. Geçmişin mutluluklarında kalmayalım Geleceğin mutluluklarını seyredelim. İçimde ölmeyen bir umut var hala. Bir peri dayan diyor bana Dayan bitecek bu ayrılık. Kanıyorken kırık kanadım tebessüm doluyor dudaklarıma. Ağzıma vurulan gem kırılıyor. Sen geliyorsun çünkü kanadım iyileşiyor. Davut AY
|