İçinde hapsettiğin sevdaların vardı,
Işığını göremediğin umutlar, yazısız mektupların...
İsimsiz ve sözsüz şiirler vardı dudaklarını okşayan.
Bakışlarımdan kaçan gözlerin vardı,
Bana çok uzakların hikayesini anlatan.
Bir başka sen vardı sende.
Ağlayan bir çocuk...Sen hırçındın hep.
Poyraza benzetiyordum seni, kayaları okşayan dalgalara.
Bir engin okyanustun bende sen.
Küreksiz bir tekneyle açılmıştım ufkuna.
Kara görünmüyordu, görmekte istemiyordum.
Hep sende kalmak, sularında yüzmek için.
Cevap veremediğim soruların vardı.
Senin kararsızlığını kamçılayan güzsüzlüklerim...
Sonra okşarken titrediğim, nabzımı arttıran
Öpüp koklamaya kıayamadığım saçların...
Elimi tutmanla vücudumun ısınması vardı.
Sıcaktı sen varken herşey, odamda, bende...
Lambalar bile cılız yanıyor sanki...
Senmiydin sebep olan aydınlığa.
Şımarık tebessümünü özlüyorum, bazen ağlayışlarını...
Seni sen yapan herşeyi, sen varkenki sensizlikleri bile.
Anlatmakla bitiremeyeceğim sözler var sana karşı...
Cevap veremediğim soruların vardıya hani,
Ben cevaplamaktan kaçardım hep.
Seni anlatmakta aciz,
Neden sevdiğimi anlatmakta eksik kalan dizelerim var artık.
Seni neden sevdiğimi bulacağın dizeler...

Davut AY